Dzieci nadpobudliwe psychoruchowo sprawiają rodzicom i wychowawcom wiele problemów wychowawczych. Znajomość i świadomość przyczyn nieodpowiedniego zachowania dzieci jest w tym przypadku niezwykle ważna. Dzieciom nadpobudliwym należy poświęcić dużo uwagi. Należy przede wszystkim nauczyć je kontrolowania swojej energii. W osiąganiu tego celu pomogą odpowiednio organizowane zabawy ruchowe
i ćwiczenia relaksacyjne, w czasie których dzieci uczą się różnych sposobów rozładowywania energii ( np. swobodna ekspresja ruchowa, ekspresja kontrolowana). Istotne też jest aby nauczyć dzieci korzystania
z nagromadzonej w swoim ciele energii we właściwym kierunku. Bogdanowicz pisze, iż: „ważne jest uspołecznianie dzieci nadpobudliwych psychoruchowo, nadmiernie skupionych na realizacji swoich potrzeb. Zajęcia w grupie pomogą im w rozwijaniu empatii i uczeniu się współpracy z innymi”.

 Nadpobudliwość psychoruchowa jest zjawiskiem najczęściej występującym u dzieci w wieku przedszkolnym.

Adaptacja to przystosowanie do nowego środowiska, do nowych sytuacji, warunków. Dla małego dziecka takim środowiskiem jest przedszkole, gdzie zdobywa ono pierwsze doświadczenia społeczne. Przedszkole to również miejsce stymulujące możliwości rozwojowe wychowanka, wspomagające jego rozwój indywidualny
i tworzące korzystne warunki dla wszechstronnego rozwoju. Jednakże przedszkole może zapewnić prawidłowy rozwój dziecka, tylko wtedy, gdy współdziała z Rodziną. Ta współpraca wymaga zaangażowania Rodziców i personelu przedszkola oraz wzajemnych korelacji działań obu stron, ponieważ dziecko musi nauczyć się żyć w nowej rzeczywistości i przyswoić sobie wiele informacji  organizacyjnych. W przedszkolu obowiązują nowe zasady, przez co obserwuje się u dziecka poczucie zagubienia. Trudności w adaptacji mogą wiązać się też z brakiem orientacji w zakresie organizacji i rytmie dnia przedszkolnego. 

Każde dziecko stanowi odrębną indywidualność, jedyną w swoim rodzaju niepowtarzalną osobę.

Dzieci trzyletnie znajdują się w pierwszej fazie okresu przedszkolnego, w którym dokonują się dynamiczne
i intensywne przemiany rozwojowe. Aby określić możliwości rozwojowe dzieci trzyletnich, konieczne jest prześledzenie wszystkich sfer rozwoju na tym etapie. Wśród różnych sfer rozwoju dzieci trzyletnich można wyróżnić:

• rozwój fizyczny i motoryczny,
• rozwój procesów poznawczych,
• rozwój emocjonalny,
• rozwój społeczny,
• rozwój osobowości

Rozwój fizyczny i motoryczny

W rozwoju fizycznym i motorycznym trzylatka następują wyraźne osiągnięcia. Zmieniają się proporcje ciała
i doskonali się sprawność motoryczna. Sylwetka dziecka charakteryzuje się krótkimi kończynami przy dość dużej głowie i długim tułowiu. Układ kostny i mięśniowy są jeszcze słabe. Dzieci w tym wieku są mało odporne na wysiłek. Długie stanie, siedzenie w jednym miejscu i pozycji, dłuższy spacer szybko je męczy. Do podstawowych sprawności ruchowych należą takie czynności motoryczne jak: chód, bieg, skoki, wspinanie się oraz ruchy dostosowane do pokonywania przeszkód. Precyzyjne ruchy dłoni sprawiają dzieciom trzyletnim sporą trudność, ale potrafią one rysować i malować stosując szerokie ruchy ręki oraz ugniatać elastyczny materiał plastyczny.

Język i czytanie to podstawowe narzędzia myślenia, komunikacji społecznej oraz zdobywania wiedzy. Tymczasem coraz więcej dzieci i młodzieży słabo zna język, czyta mało lub wcale tego nie robi. Przyczyna tkwi w tym, iż dorośli coraz mniej z dziećmi rozmawiają i poświęcają im mało czasu. Wiele dzieci bez umiaru korzysta z komputera lub telewizora. Jest to dla nich najatrakcyjniejsza forma spędzania wolnych chwil. Rodzice często nie kontrolują, co i jak długo oglądają ich dzieci, są tak zapracowani, że brakuje im czasu dla dziecka, a jeżeli go znajdują to nie mają pomysłu, jak go zagospodarować. Wiek przedszkolny to niepowtarzalny okres rozwoju człowieka. W tym okresie kształtują się nawyki dziecka, w tym także czytelnicze. Irena Koźmińska twierdzi, że człowiek nie rodzi się czytelnikiem. Według niej potrzebę kultury trzeba obudzić, a sposobem na to jest głośne czytanie dziecku, które ma wiele zalet, m.in.:

• rozwija język i wyobraźnię, uczy myślenia;
• buduje i umacnia więzi pomiędzy rodzicami i dzieckiem;
• zapewnia emocjonalny rozwój dziecka;
• pomaga w jego wychowaniu,
• ułatwia mu naukę w szkole;
• kształtuje nawyk czytania i zdobywania wiedzy na całe życie.